Στην πρώιμη περίοδο της δισκογραφίας δεν υπάρχει προηγούμενο μοντέλο διαχείρισης. Η κάθε εταιρεία δημιουργεί τα δικά της δίκτυα, τα οποία θα της επιτρέψουν να πρωταγωνιστήσει δυναμικά στην αγορά. Δημιουργούνται καινούργιες ειδικότητες και επαγγέλματα, ενώ προκύπτουν και νέα δεδομένα ή η ανάγκη για επικαιροποίηση παλαιότερων, με σοβαρότερο αυτό της πνευματικής ιδιοκτησίας. Η τελευταία, μέχρι τότε, αφορούσε ως επί τω πλείστον τις έντυπες εμπορικές παρτιτούρες και τα δικαιώματα των εκδοτών. Ξεπηδούν συνεχώς νέες μικρές εταιρείες, που προσπαθούν να διεκδικήσουν μερίδιο στην αγορά, η οποία αργά ή γρήγορα λαμβάνει παγκόσμιες διαστάσεις. Συχνά, αγοράζονται από μεγαλύτερες εταιρείες, μαζί με τα ήδη ηχογραφημένα ρεπερτόριά τους και τις υπάρχουσες συμφωνίες τους με ατζέντηδες, παραγωγούς, μουσικούς. Αργά ή γρήγορα, πλείστες όσες μικρότερες ετικέτες είναι συγκεντρωμένες και κάτω από τον έλεγχο λίγων εταιρειών που ολοένα και γιγαντεύουν. Με την πάροδο των χρόνων, και όσο η δισκογραφική αγορά γίνεται πιο σύνθετη, χτίζονται εργοστάσια-παραρτήματα, σε όλες τις ηπείρους. Τα γραφεία αυτά τα αναλαμβάνουν τοπικοί παράγοντες, οι οποίοι χαράσσουν σταδιακά δικές τους πολιτικές: αυτοί γνωρίζουν καλύτερα τις αγορές τους. Η διαρκώς εξελισσόμενη δισκογραφική βιομηχανία δείχνει πως είναι κεντρομόλα: Οι αποφάσεις που λαμβάνονται ακολουθούν τις πολιτικές που υπαγορεύονται κεντρικά, από τις διοικήσεις των εταιρειών και των θυγατρικών τους. Όλο αυτό το κλίμα, όλο αυτό το πολυεπίπεδο τοπίο, γίνεται ακόμη πιο σύνθετο στην Αμερική. Εκεί, τα «εθνικά» ρεπερτόρια ζουν μια νέα, παράλληλη ζωή. Αυτή η κατάσταση δεν είναι στατική και, εν πολλοίς, οικοδομείται από την δισκογραφία, η οποία μεριμνά και «κουρδίζει» τις επάλληλες σχέσεις που έχουν αναπτυχθεί ήδη στον παλαιό κόσμο. Τα ρεπερτόρια επικοινωνούν ξανά μεταξύ τους, μια γνώριμη και ήδη δυναμική συνθήκη στην Ευρώπη. Η διακίνηση μουσικών αποτελούσε ήδη πραγματικότητα πριν τον 20ό αιώνα, με τις περιοδείες των θεατρικών και μουσικών παραστάσεων αλλά και με τα δίκτυα των μουσικών εκδοτικών οίκων. Η δισκογραφία όχι μόνο ενσωματώνεται σε αυτό το πλαίσιο, αλλά παίζει καίριο ρόλο στον μετασχηματισμό του. Αυτή τη φορά το δίκτυο ρυθμίζεται προγραμματιστικά, υπό νέους όρους και διά μέσω νέων ατραπών.

Η εν λόγω ηχογράφηση αποτελεί διασκευή με ελληνικούς στίχους του κουβανέζικου τραγουδιού "El manisero" (The Peanut Vendor) σε μουσική και στίχους του Moisés Simons (Αβάνα 24 Αυγούστου 1889 - 28 Ιουνίου 1945).

Η πρώτη ηχογράφηση του τραγουδιού πραγματοποιήθηκε στην Αβάνα στα τέλη του 1927 ή αρχές του 1928 από τη Rita Montaner για την Columbia (S96205 - 2965-X).

Το τραγούδι έγινε επιτυχία και ηχογραφήθηκε πολλές φορές στις ιστορικές δισκογραφίες των χωρών της Λατινικής Αμερικής αλλά και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Ενδεικτικά:

- Don Azpiazu and his Havana Casino Orchestra - Antonio Machin, Νέα Υόρκη, 13 Μαΐου 1930 (Victor BVE-62152 - 22483)
- Louis Armstrong and his Sebastian new Cotton Orchestra, Λος Άντζελες, 23 Δεκεμβρίου 1930 (Okeh W404419 - 41478)
- Mistinguett, Παρίσι, 1931 (Pathé X. 94101 - 203216)
- 'ГАВАЙСКАЯ РУМБА', Leonid Utyosov and his Orchestra,
Μόσχα, 27 Φεβρουαρίου 1934 (Gramplasttrest 67 - 67)
- Xavier Cugat and his Orchestra, Αργεντινή, 1940 (Columbia COC 3430 - 291760)

Αξιοσημείωτη είναι η παρουσία του τραγουδιού στον κινηματογράφο, και συγκεκριμένα στις ταινίες "Cuban Love Song" (1931), "Duck Soup" (1933), "Only Angels have wings" (1939).

Η ελληνική παρτιτούρα του τραγουδιού σε στίχους του Πωλ Μενεστρέλ εκδόθηκε στην Αθήνα από τον οίκο Μιχάλη Γαϊτάνου.

Σύμφωνα με τα μέχρι τώρα συλλεχθέντα στοιχεία αποτελεί τη μοναδική ηχογράφηση του τραγουδιού στην ελληνική ιστορική δισκογραφία.

Περισσότερα για το τραγούδι βλέπε εδώ.

Έρευνα και κείμενο: Λεονάρδος Κουνάδης και Νίκος Ορδουλίδης