Πιθανώς πρόκειται για τη μουσική που συνέθεσε ο Ανδρέας Σάιλερ για το ομώνυμο έμμετρο δραματικό ειδύλλιο που έγραψε ο Δημήτρης Κορομηλάς το 1890. Σύμφωνα με όσα γράφει η Μαρία Μπαρμπάκη στο σύγγραμμά της "Όψεις της μουσικής ζωής στα ελληνικά αστικά κέντρα το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα", Κεφ. 4 "Η μουσική στο ελληνικό θέατρο το β΄ μισό του 19ου αιώνα" ([ηλεκτρ. βιβλ.] Εκδόσεις Κάλλιπος, Αθήνα: Σύνδεσμος Ελληνικών Ακαδημαϊκών Βιβλιοθηκών): "Παράλληλα με τα κωμειδύλλια και τις κωμωδίες παρουσιάζεται από σκηνής το είδος του δραματικού ειδύλλιου, στο οποίο πολλές φορές ενσωματώνεται μουσική. Το δραματικό ειδύλλιο είναι πάντα έμμετρο σε αντίθεση με το κωμειδύλλιο που είναι σε πεζό λόγο. Περιέχει πολύ περιορισμένο αριθμό τραγουδιών, τα οποία είναι κατά κανόνα ενσωματωμένα στη δράση με ρεαλιστικό τρόπο και τραγουδιούνται πάντα σε μελωδίες δημοτικές ή δημοτικοφανείς, αλλά ποτέ ευρωπαϊκές. Αντίθετα με το κωμειδύλλιο, στο δραματικό ειδύλλιο τα τραγούδια είναι ενταγμένα στη δράση με ρεαλιστικό τρόπο (Χατζηπανταζής 2002). Μεταξύ αυτών που ανέβηκαν στην αθηναϊκή σκηνή της εποχής είναι... Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας του Δημητρίου Κορομηλά, πεντάπρακτο δραματικό ειδύλλιο σε μουσική Ανδρέα Σάιλερ, παίχτηκε το 1894 [;] από τον θίασο «Μένανδρος»". Σύμφωνα με το Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, ομάδα του οποίου εντόπισε το έργο στη στην Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης και το ψηφιοποίησε, το έμμετρο δραματικό ειδύλλιο "Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας" "μετ' ασμάτων εις πέντε πράξεις " πρωτοπαρουσιάστηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1891 στο θέατρο "Βέρδη" της Κωνσταντινούπολης από τον [περιοδεύοντα ελληνικό] θίασο [των Αθηνών "Μένανδρο"] της οικογένειας Ταβουλάρη. Είναι εμπνευσμένο από το ποίημα του Γ.[Γεωργίου] Ζαλοκώστα, Το φίλημα [Μια βοσκοπούλα αγάπησα]", το οποίο δημοσιεύτηκε το 1851. Η μελοποίηση του ποιήματος, η οποία συμπεριλήφθηκε στο έργο, όπως άλλωστε και (στην ορχηστρική της εκδοχή) στη ηχογράφηση (βλ. Odeon_65075_OAgapitikosTisVoskopoulas_I), γνώρισε μεγάλη επιτυχία ενώ παραμένει αδιευκρίνιστη η ταυτότητα του συνθέτη και η προέλευση της μουσικής (ιταλική καντάδα του 19ου αιώνα, δημοτικό τραγούδι, σεφαραδίτικο κ.ά.). "Το τραγούδι της παράστασης υπήρξε τόσο δημοφιλές ώστε το όνομα του ποιητή και του συνθέτη ξεχάστηκαν και το άσμα θεωρήθηκε παλιό λαϊκό ελληνικό τραγούδι ή ως και πριν από λίγα χρόνια "αθηναϊκή καντάδα", σημειώνει στον πρόλογο του στη συναυλία σεφαραδίτικων λαϊκών τραγουδιών που δόθηκε τον Μάρτιο του 1992 ο καθηγητής του ΑΠΘ Ξενοφών Κοκκόλης.
Πιθανώς πρόκειται για τη μουσική που συνέθεσε ο Ανδρέας Σάιλερ για το ομώνυμο έμμετρο δραματικό ειδύλλιο που έγραψε ο Δημήτρης Κορομηλάς το 1890. Σύμφωνα με όσα γράφει η Μαρία Μπαρμπάκη στο σύγγραμμά της "Όψεις της μουσικής ζωής στα ελληνικά αστικά κέντρα το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα", Κεφ. 4 "Η μουσική στο ελληνικό θέατρο το β΄ μισό του 19ου αιώνα" ([ηλεκτρ. βιβλ.] Εκδόσεις Κάλλιπος, Αθήνα: Σύνδεσμος Ελληνικών Ακαδημαϊκών Βιβλιοθηκών): "Παράλληλα με τα κωμειδύλλια και τις κωμωδίες παρουσιάζεται από σκηνής το είδος του δραματικού ειδύλλιου, στο οποίο πολλές φορές ενσωματώνεται μουσική. Το δραματικό ειδύλλιο είναι πάντα έμμετρο σε αντίθεση με το κωμειδύλλιο που είναι σε πεζό λόγο. Περιέχει πολύ περιορισμένο αριθμό τραγουδιών, τα οποία είναι κατά κανόνα ενσωματωμένα στη δράση με ρεαλιστικό τρόπο και τραγουδιούνται πάντα σε μελωδίες δημοτικές ή δημοτικοφανείς, αλλά ποτέ ευρωπαϊκές. Αντίθετα με το κωμειδύλλιο, στο δραματικό ειδύλλιο τα τραγούδια είναι ενταγμένα στη δράση με ρεαλιστικό τρόπο (Χατζηπανταζής 2002). Μεταξύ αυτών που ανέβηκαν στην αθηναϊκή σκηνή της εποχής είναι... Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας του Δημητρίου Κορομηλά, πεντάπρακτο δραματικό ειδύλλιο σε μουσική Ανδρέα Σάιλερ, παίχτηκε το 1894 [;] από τον θίασο «Μένανδρος»". Σύμφωνα με το Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, ομάδα του οποίου εντόπισε το έργο στη στην Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης και το ψηφιοποίησε, το έμμετρο δραματικό ειδύλλιο "Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας" "μετ' ασμάτων εις πέντε πράξεις " πρωτοπαρουσιάστηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1891 στο θέατρο "Βέρδη" της Κωνσταντινούπολης από τον [περιοδεύοντα ελληνικό] θίασο [των Αθηνών "Μένανδρο"] της οικογένειας Ταβουλάρη. Είναι εμπνευσμένο από το ποίημα του Γ.[Γεωργίου] Ζαλοκώστα, Το φίλημα [Μια βοσκοπούλα αγάπησα]", το οποίο δημοσιεύτηκε το 1851. Η μελοποίηση του ποιήματος, η οποία συμπεριλήφθηκε στο έργο, όπως άλλωστε και (στην ορχηστρική της εκδοχή) στη ηχογράφηση (βλ. Odeon_65075_OAgapitikosTisVoskopoulas_I), γνώρισε μεγάλη επιτυχία ενώ παραμένει αδιευκρίνιστη η ταυτότητα του συνθέτη και η προέλευση της μουσικής (ιταλική καντάδα του 19ου αιώνα, δημοτικό τραγούδι, σεφαραδίτικο κ.ά.). "Το τραγούδι της παράστασης υπήρξε τόσο δημοφιλές ώστε το όνομα του ποιητή και του συνθέτη ξεχάστηκαν και το άσμα θεωρήθηκε παλιό λαϊκό ελληνικό τραγούδι ή ως και πριν από λίγα χρόνια "αθηναϊκή καντάδα", σημειώνει στον πρόλογο του στη συναυλία σεφαραδίτικων λαϊκών τραγουδιών που δόθηκε τον Μάρτιο του 1992 ο καθηγητής του ΑΠΘ Ξενοφών Κοκκόλης.
© 2019 ΑΡΧΕΙΟ ΚΟΥΝΑΔΗ
